{ در این وزن ظاهرا این نخستین غزلی باشد که پا به عرصه ی وجود نهاده است !}

قَسَمَت نَدَهم باری /که بگو چه به دل داری/ به منت چه بُوَد کاری؟

شده خون دلم جاری / نکند که تو خونخواری/ زچـــه از پی آزاری؟

به دلم شده مدغم ، غم /نشود زچه اشکم ، کم / بستیزدم آهم ، هم

دَمَد از دل من دم دم/ تو به حرمت این زمزم / نشــود که نیازاری؟

تو توئی تو توئی یارم/تو توئی تو تو دلدارم/بجزاز تو که من دارم؟

به چه روز گرفتارم / زجفای تو بیمارم / که کند ؟ که  پرســـتاری؟

تو أنیس منی آنی / که سرور دلی ، جانی / تو مگر که نمی دانی

منم آنکه نظر بازم / منم آنکه خطر سازم/تومگر که چه پنداری ؟

زچه رو، به چه ترفندی/چه طلسم وچه اروندی/به کمندتم افکندی

زغمت دلم آکندی/عجبا به چه خرسندی/ فقط اینکه پری واری ؟

اگر از همگان غـــافل / بجمال تو یکجا دل/ نسـپرده چو من کامل

ــ بُود ارچه که ناقابل ــ/بَشَری،شَوَدم حاصل/چه ثمرکه جفاکاری؟

به شگفتی ام ازشنگت /زجمال کیارنگت ؟ همه حیله و نیرنگت

نگذاردم آهنگت / که رها شوم از چنگت / مغولی تو و تاتاری؟

وَ إذَا اشْتُـعِلَتْ  نَارِی / فَلَـجَأتُ  عَلَـی البَاری/ وَ لِأنَّـــهُ  مُخـــتَارِی

فَتَبَلْـــوَرَتْ افـــکَارِی / بِتَبَســـُّمِـکِ  الظَّـــارِی/ فَکَـــأنَّـــکَ سَحَّارِی

نشـود که دلارامی / چو توأم ندهــــد کامی / بخـــدا بود این خامی

که اگرچــه گل اندامی / به هــدر بنهی گامی/ تو بدین نه سزاواری

قَسَمَت نَدَهم باری/که بگو چه به دل داری/به منت چه بُوَد کاری؟