گفــت روزی به ماهـی ای غازی :

چــه مــلوسـی ! عجـیب طنّــازی !

هیـــچ موجـــود دیگـــری چون تو

من ، ندیـــدم بـــه دُم کـــند بـــازی

واقـعـــاً  کلّـــه گنــــده ای ، زیـــرا

صلـــح جـوئی و ســـر نمــی بازی

خوش به حالت ، دلـت در این دریا

هـــر کجـــا خواســـت لنگر اندازی

خوش نرقصـیده هیچکس چون تو

رقـــص بی ننــگ منّـــت از سازی

هر چـــه جویــد ، نگــــرددش پیدا

مـــوج هرگـــز، بجــز تو دمسازی

جـــان به قـــربان چشـــم زیبـــایت

کــــه نـــدارد بـــدل بـــه  غمّـــازی

مـــوج هـــا در تلاطـــمی غرقـــند

تـــا کــــه قِـــر بر کــــمر بیـندازی

پیش ازاین بوده بعد ازاین هستی

غـــاز را مــایه ی سـرافـــرازی!

حیـــف ،  بالَــت نــداده ایـــزد تا

باشـــدت همچـــو بنـــده پروازی

آسمانها، فقط « تـــو» کم دارند

بعـد ازاین پس در آسمانها ، زی

دُم ، بـه منـــقار مــن بیـــا بسپـار

تا کــه با مـــن در آسمــان تــازی

هســت  آیـــا روا ، کُنَـــد آســــان

جُلبــک از دُمِّ مــاهـــی أخّـــاذی ؟

گفــت ماهــــی به غــاز می دانم :

ای کـه سرشـــار یکســـر از آزی

اتّـــفاقــا ، ندیــــده ام مـــن هــــم

خــبره تـــر از تــو در کلک بازی

زیرَکــی ، آب زیـــرکاهی ! ، گـــر

خوشگلی ، خوش قیافه ای، نازی

مِـــن إفَاضَـــاتِ شَیـــخِنَا ، شُکـراً
هســـت امّـــا در این میـان رازی

خــــر سـواری نکـــرده ام ، امّـــا

نیســـتم مـــن به زحمـــتت راضی

جانمــــاز آب می کشـــی ، جالــب

هــــست قصــــدت فقــط براندازی