***

کریه

شکسته انگشت اشاره ای به خیابان پوسیده

آنجا که قدمهایمان سست شد

و گوژپشتی از گلویم نالید که دوستت دارد

کریه تر از مرگ ام / من

که نقاب می زنم عاشقم .

***

گیسوی کدام رودخانه را شانه می زند این زن

که ستاره بر پیشانی اش افتاده

می رقصد گاه سارا گاه اُفیلیا

با داس از ته بچین رود را

مکبث .

***

این چهار چوب تابوت ایست

که به خیابان بی تو ختم می شود

شیشه هایی رنگی

که از لنز پری هایی جن زده می گذرد

تا نامت را زیر تلخی برف های لیز سُر بخورند

و فراموش کنند روزی

رُژ های جهان

از گونه ی گوزن های تو می ریخت

پاپا نوئل !