الا یا ایهاالساقی
به گلبانگ هوالباقی
بیا در بزم غافل ها
ادر کاساً و ناولها

که عشق آسان نمود اول
کماکان شرح این مجمل
ز نو داغی ست بر دل ها
ولی افتاد مشکل ها

به بوی نافه ای کاخر
چه در یاد آیدش شاعر؟
که سر بر آسمان ساید
صبا زان طره بگشاید

ز تاب جعد مشکینش
به لطف شوکران کینش
به کار آمد هلاهل ها
چه خون افتاد در دل ها

مرا در منزل جانان
به غیر ازجور بی پایان
دریغ از جرعه ای مرهم
چه امن عیش چون هردم

جرس فریاد می دارد
پشیمانی به بار آرد..
تعلل نزد عاقل ها
که بربندید محمل ها

به می سجاده رنگین کن
به مهر خاک تمکین کن
که گل از سنگ می روید..
اگر پیر مغان گوید

که سالک بی خبر نبود
در آن خیری که شر نبود
بسازد نقل محفل ها
ز راه و رسم منزل ها

شب تاریک و بیم موج
نه پیدا ماهکی در اوج
شود گمگشتگی حاصل
به گردابی چنین حائل

کجا دانند حال ما
به جز دریا و مافیها
به غیر از پای در گل ها
سبکباران ساحل ها

همه کارم ز خودکامی
که عارض شد به آرامی
ز کبری اعتیاد آور
به بدنامی کشید آخر

نهان کی ماند آن رازی
اگر آن ترک شیرازی
به دست آرد دل ما را
کزو سازند محفل ها