وه ! چه زیبا گهری بود مهنّا جانم 
او چه خواهد ز پدر ، ده به تمنّا جانم !
جان مه پیکر او سیر ندیدم هرگز
عمه قربان دلش بوسه زن امّا، جانم
صورت و سیرت او لعل جواهر بنمود
و صدا و سخنش نافه ی انّا جانم
دیده اش چشمه ی سبزیست زخضرای بهشت
دیدگان بیمه ی جان کن وبیاموز فآمّا، جانم
جان من ! سوق بده بال بده  تا بپرد
دم به دم فوت بکن صورت اورا وَجَعَلنا جانم
الغرض ؛ صورت صورتگر نقاش ببین
که چه زیبا بتراشیده خمیر مایه ی دُرنا جانم
قلّه ی قاف ز سیمرغ بلورین تنش
انعکاس سخنم بوده به سُرنا جانم
و به احساس غزل شور دهم داد زنم
تو طلایت بسپار به ربِّ ربنّا جانم