سلام
دست مریزاد!
اجرتون با صاحبش
«آنچه باید ننوشتند مقاتل عباس!»
مصرع اول بیت چهارم رو نتونستم توی وزن شعر بخونم. مشکل از منه آیا؟

با سلام و درود به حضور گرامی دوستان عزیز و ارجمند...
جهت مزید اطلاع جناب هدایت کارگر و استفاده ی هر چه بیشتر دوستانی که علاقه مند مباحث عروضی هستند، و نیز رفع شبهه ی ایراد وزنی در سروده ی یوسف عزیز، باستحضار می رساند که :
وزن شعر فارسي بر پايه ی نظم بخش ها يا هجاهاست. هرگاه شاعر به جاي دو هجاي كوتاه، يك هجاي بلند بياورد، از اختيار تسكين《سكته》 بهره گرفته است.این اختیار در همه جاي مصراع به كار مي رود و بويژه در وسط مصراع در تغيير آهنگ شعر، بسيارمؤثر است. عروضيان معاصر در اين مورد اتفاق نظر دارند كه :
«آوردن يك هجاي بلند، به جاي دو هجاي كوتاه»، تسكين يا سكته ی عروضي نام دارد، و آن را يكي از اختيارات شاعري مي شمارند. عروضيان قديم به اين موضوع كمتر توجّه و دقت كرده اند.
نخستين كسي كه اين اختيار را يادآورشده،خواجه نصيرالدين طوسي است و در بخش مثمّنات بحر رمل آورده است:
{{عروض مخبون يا مشعّث و ضرب مشعّث، مثالش:
به دو رخ ماه تمامي، به دو زلفك چو عبيري
 به دو لب شكّر و قندي، به دو چشمك بادامي
و اين وزن را استحقاق آن نيست كه وزني مفرد كنند. چه مسكّن وزن اوّل است. }}
وي در جاهاي ديگرِ کتابِ معيارالاشـعار نيـز اين اختـيار را يادآور شده است. در ساير كتب عروض قـديم چنـين نكـته اي يافـت نمی شـود. بنابراين همه ی  عروضيان معاصر در اين زمينه وامدار خواجه نصيرالدين طوسي هستند.
 دكتر ناتل خانلري اختيار تسكين را يكـي از قواعد《تبديل》 شمرده، مي نويسد:
{{تبديل عبارت است از قراردادن هجاي كوتاه به جاي هجـاي بلـند يـا بـه عكـس، به طريقي كه كميت وزن اصلي تغيير نپذيرد. با توجه به اينكه هر هجـاي كـوتاه، مسـاوي نصـف هجاي بلند است، مي توان يك هجاي بلند به جاي دو هجاي كوتاه و يا دو كوتاه به جاي يك بلند قرار داد. تـبديل در همـه ی اوزان جايز و بسيار شايع است. تبديل دو هجاي كوتاه متوالي به يك بلند در اثـناي هر وزني چون دو هجاي كوتاه در پي يكديگر واقع شوند جايز است به جاي آن دو، يك هجاي بلند قرار داد.}}
ديگـر عروضـيان معاصـر اين اختيار را تقريباً با همـين تعـريف آورده اند. و متذّكر شده اند كه عكس اين اختيار هيچ وقت اتفاق نمي افتد. يعني شاعر نمي تواند به جاي يك هجاي بلند، دو هجاي كوتاه بياورد.
《جايگاه تسكين عروضي در مصراع》:
همـه ی عروضیان ، طبيعي تـرين جا را براي اختیار تسکین در آخر مصراع مي دانند كه گوش آن را احساس نمي كند و در موسيقي شعر، تفاوتي ايجاد نمي كند.
در صـورتي كـه اختـيار سكته در محلّ اتصال اركان (افاعيل عروضي) باشد در شعر سكته ی سنگين ايجاد ميكند.
《تسكين عروضي و موسيقي شعر》
بنا بر این، اگر سكته ی عروضي در آخر مصراع باشد گوش شنونده آن را احساس نمـي كـند و در موسيقي شعر، تفاوت ايجاد نمي كند، ولي اگر در وسط مصراع اتفاق بيفتد موسيقي شعر را متفاوت مي كند .
 مثال هایی از تسكين هاي واقع شده در وسط مصراع 
 وزن : مفعولُ مفاعلن فعولن يا مفاعيلْ
انوري:
ترسان ترسان بــه طنز گفتم
آن مايه ی حسن و دلبري را
وزن : مفعولن فاعلن فعولن مفعولُ مفاعلن فعولن
خاقانـي :
نقـش الحجـر است بر دلت جور
 كــس يــا رب بــر دل ايــن نويســد
وزن : مفعولُ مفاعلن مفاعلين
انـوري:
شـادم بـه تـو و يقـين همـي دانـم
 كــاين يــك شــادي هــزار غــم دارد
وزن : مفعولُ مفاعلن مفاعلين مفعولن فاعلن مفاعلين
خاقانـي:
مـرد آن باشـد كـه پـيش تـيغ تـو
 چــون آيــنه جملــه رخ ســپر گــردد
وزن : مفعولُ مفاعيلُ مفاعيلُ فعول يا (مفاعيلْ)
انـوري:
 گـر بـاز دگـر بـاره ببينم مگر او را
 دارم ز سـرِ شـادي بـر فـرق سـر او را
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فَعِلُن
خاقاني:
گر مرا پرسي و چيزي به تو آواز دهد
 آن نـه خاقانـي باشـد، كـه بـود پيرهنم
وزن: مفعولُ فاعلات مفاعيلُ فاعلن يا (فاعلانْ)
انـوري:
مست از درم درآمد دوش آن مه تمام
در برگـرفته چـنگ و به كف نهاده جام 
خاقاني:
با هيچ دوست دست به پيمان نمي دهي
كار شكسـتگان را سـامان نمـي دهي
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فَعِلُن يا (فَعِلانْ) يا (فع لن) يا (فعلان)
انـوري:
چـرا اگر به همه عمر ناله اي شنوي
 بـه طعـنه گويـي كـار فـلان تـواند بود
خاقاني:
بـه ره چـو پـيش تـو آيـم، تـرا سـلام كنم
بـه سـرد پاسـخ گويي عليك و برگردي

دوست عزیز و ارجمند جناب آقای هدایت کارگر
با سلام و درود در پاسخ سوال حضرتعالی بعرض می رساند که شاعر گاه بمعنی واقعی کلمه مختار است که از حالت های گوناگون چینش واژگان یا حذف و اثبات حرفی همچون همزه در سروده ی خود حالت خاصی را برگزیند و این امر هیچ صدمه ای به سلاست و شیوایی سخن و سلامت ساختار مصرع یا بیت وارد نمی آورد . بعنوان مثال در وزن 《فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن》 شاعر مختار است در رکن اول بجای 《فعلاتن》، 《فاعلاتن》 بیاورد.در این قبیل موارد که پای هیچگونه اضطراری در میان نیست، هیچ لزومی ندارد که شاعر از بکارگیری این اختیار ابایی داشته باشد. اما گاه شاعر نه بالاختیار ، بلکه از روی ناچاری و اضطرار - چون نمی خواهد تصویر و کشف شاعرانه اش را از دست بدهد- تن به امری می دهد که خواه ناخواه منجر به صدمه ای به سلاست و شیوایی یک مصرع یا وقوع سکتی در آن می شود. از این رو برخی از این اختیارات بویژه اختیاراتِ وزنی تعبیر به 《اضطرارات》کرده اند. و پر واضح است که این امر بستگی به سلیقه ی شاعر و نیز میزان توانمندی او دارد. به نظر می رسد پرهیز از تن دادن به چنین اضطراراتی شایسته تر باشد.

با سلام
در مصراع مورد نظر، برخلاف فرمایش آقای شیردژم ، "تسکین" رخ نداده است بلکه وقفه ایجاد شده در وزن این مصراع به خاطر استفاده از هجای کشیده در کلمه " ننوشتند" است.
اختیار تسکین را در مصراع زیر از همین شعر می توانید مشاهده کنید :
در اسیری ، زینب (س) یاد تو افتاد و گریست.