ای که در چشم ترت شمس و قمر غوطه ور است
یک نفر هست که از حال دلت باخبر است

من در آیینه ی احساس تو خود را دیدم
سال ها شمع غمت در شب من جلوه گر است

خاک ما حسرت رقصیدن باران دارد
نغمه پرداز فلک نوحه گری کور و کر است

گرچه دل را به خس و خار بیابان دادیم
کام خشکیده ی ما سیر زِ خون جگر است

چون نسیمی گذرا در خم هر گیسویی
عمر ما در پی پروانه شدن در گذر است

طاقتم طاق شد و درد به پایان نرسید
مقصد آخر این راه کجا در نظر است ؟

من نه آنم که دم از خط لب یار زنم
زلف افشان و نگاهش همگی بی اثر است

وصف زیبایی یک زن که ندارد هنری
غزلی در تب معشوق سرودن هنر است

عادل دانشی آبان 1402