مهرش شرو شوری به سر انداخت مرا
با تیغ نگاهی چو درانداخت مرا

چون شمع بسوزد خیال از  غم هجران
از ناز نگاهی که بر انداخت مرا

وز شعبده یادش بزدود قلع وجودم 
اکسیرغمش بین به زر انداخت مرا

از وادی ایمن چو زدم بال بسویش
زان دام بلا در خطرانداخت مرا

می با غم عشقشزدم از جام بلایی
آشوب شرر بین چه شر انداخت مرا

وز ناوک مژگان شده خون نافه قلبم
زاندم که خمارش نظر انداخت مرا

مرآت بیاورد شرری زاتش عشقش
پیرانه سری عشق جوانی به سرانداخت مرا

شاعر: علی تن پوشان (مرآت)