(  قصیده ای در وصف خواهر جواهرم  )
 
خواهری دارم دلش جنس بلور
بربلندای هدف از غم به دور
بارالها! من دعا بردرگهت
قامتش ازچشم هربدخواه کور
مادرم دی ماه, را دختربزاد
نام ژیلا نامی از رضوان وحور
مادری شایسته ی کوثر,عسل
همسری کزاونشان دارد امور
او به علمش ناجی طفلان بود
درحقیقت دیده مان را نورنور!
کوثرش گلخانه برپا کرده است
درپی اش میخواهد او گربه سمور
دختر دیگر نشان از مادر است
دانشش علامه ی بحرالبحور
همسری دایم کشیک خدمت است
اوچو پروانه, فرشته هم فکور
در عمل  تیماربیماران  کند
در محیط خانه اش مردی صبور
هرکه خواهد چشم بد براو کند
ازخدا خواهم شود مانند عور
درمیان خواهران زینت بود
سیرتش با صورتش وانگه شعور
با بزرگ و کوچکش همزادبود
هم رفیق وخواهری باماچه جور!
حین خدمت,بروطن استاد دانشگه بود
کاراو با نشرعلمش عشق وشور
علم او در نشر تعلیم وادب
دررکابش خیل مریدانی وفور
با کلامش درسی از عالَم دهد
از تخلص از رجَز ،ازکینه دور
دانش نابش کتابت کرده است
کاملش کرده زاین علمش قصور
دم به دم دلها مسخّرمی کند
چونکه او از کعبه ها،کرده عبور
کل جان ،وقف یتیمان کرده است
دایماً دستش به انفاق ونذور
او به مهرش کشورجان ،پادشاه
چون سلیمانی ملخ  درپای مور
با قدومش رزق وروزی آورد
کل خانه می شود جشن وسرور
تاکه او احسان کند باهرورود
دردل مادر شود جشنِ غرور
درصلات اول وقتش قیامت میکند
درسجود ودررکوعش، عمق غور
همچنان دربُهت پرواز پدر
دسته ی گل می بَرَد اوهفته هابرروی گور
اوپرستار پدر بود و دلش
زنده مانده تا به حالا پا به زور
ای خدا روح پدر را کُن قرین
تا به دیدار سُلالش در ظهور
من چه کارم با ملائک, سرکنم
تو بیا اعمال خود را کن مرور
من به شعرم هرچه گفتم گفته ام
نفخه ی  جنت زدم تا پای صور
فال نیکم ای خدا بهتربکن
باقسم برآیه ی قرآن وتورات وزبور