شعر می‌گفتم...
 که دیدم از اثر افتاده است..
شاعر بیچاره اش
در دردسر افتاده است
خر گذشت از پل
ولی پشت سر خر پل شکست
خلق می‌گفتند از پل
 یک نفر افتاده است...
هر بتی افتاد یک بت از طلا جایش گرفت
صد بت سنگی اگرچه با تبر افتاده است
در خبر می‌گفت کوهی کنده فرهاد از قضا
یک نفر در کوه مست و بی خبر افتاده است
ای بسا شاعر که شعرش را نمی‌خوانََََد کسی
ای بسا عاشق که در کوه و کمر افتاده است
داربست کاخها بر ما طناب دار شد
از سر هر کاخشان صد کارگر افتاده است
صاحبان قدرت و ثروت بسی دیده زمین
صد ابرقدرت در این صحرا دمر افتاده است
با کریمان کارها بی لطف او دشوار شد
بی شما انگار عقرب در قمر افتاده است
شاید این جمعه...
 ولی شایستگی در ما کم است
کار دل گویا به اما و اگر افتاده است