□

از دلِ دَم کرده در بُهتِ سکوت

شعرِ آیینی نمی‌خواهد قلم

طفلِ نوپایِ عروسک‌بازِ من

می‌زند با مغزِ خودکارم قدم

□□□


بر سرِ دیوارِ خانه پرچمی

با حیاط و حوض و ماهی آشنا

پُر شده از مَشکِ اشکِ خواهرم

جایِ چایی استکانِ چشمِ ما


□□□

بویِ هیزم می‌چکد در گوشِ شعر
زیرِ دیگِ قیمتِ قیمه شدن

کودکِ معصومِ لبخندم ولی_

می‌کند بازی میانِ روح و تن


□□□

عینک از طرحِ نبوغِ شیونِ

چشمِ مادر بی خبر برداشتم

از تهِ دیگِ قضا اندازه‌ٔ

لقمهٔ بغضِ پدر برداشتم


□□□


می‌پرد رنگِ گُلِ اندیشه‌ام

زیرِ دست و پایِ نقّاشِ خزان

  خشمِ قیچی پشتِ دیوارِ قفس

خواند دستِ فهمِ فنجم را عیان


□□□


می‌دود در کوچهٔ ذهنم چرا

رفت و آمدهایِ سرسنگینِ غم

سنج و زنجیر و جنونِ منطقی

باز هم ترکیب‌بندِ محتشم

□□□


رفته رفته کنجِ خانه خستگی

رنگ و رو از صورتِ صبرم رُبود

غرقِ فریادِ نمی‌دانم چه کس...

غرقِ اسپند و گلاب و بویِ عود 

□□□


خواب دیدم یک فرشته با وضو

گِردِ هر پروانه شمعی می‌کشید

از درختانِ انار و سدر و سرو

روضه با لحنِ بهشتی می‌شنید

□□□


ناامید از پاسخِ بی پرده‌ای

خواندمش با طبلِ توخالیِّ لب

گفت: از رنگِ سیاهِ شالِ من

پی نبردی بر دل و حالم، عجب!

□□□


گفت: اکبر، گفت: قاسم، ماهِ خون

گفت: اصغر، پر زدن، پروازِ خون

از رقیّه، گوشواره، تشتِ خون

گفت: رمزِ بزمِ عشق و رازِ خون

□□□


ناگهان از خوابِ لاغر پا شدم

جان مُقعَّر، دل مُحدَّب تر شدم

در بساطِ غمزهٔ معروفِ غم

داغدارِ سوگِ نیلوفر شدم

□
 

ـــــــــــــــــــــــــ
سیدمحمدرضالاهیجی
ـــــــــــــــــــــــــ