چگونه مگر می‌توانمت ای آن که جمله منی من، رها بکنم
چگونه فرو می‌رود به کتم این که راه خود از تو جدا بکنم

توئی تو مگر نه همان که منی من عزیز دلم؟ پس بگو که مگر؟
شود بزنم قید خویش و سپس بر کسی به جزت اکتفا بکنم

زبانم لال_ ای تمام وجودم که بی تو نماند اثر از من_
بگیردت از من اگر که خدا کام خود به چه آیا روا بکنم

اگر تو نباشی که من بشوم جان فدای تو هر لحظه‌ی عمرم
بریزم چه خاکی بسر به چه این درد خود مگر آیا دوا بکنم؟

چه آوَرَدَم رو اگر تو نباشی مگر بجز از روزگار سیاه
به غیر تو آیا دمی بسزد مثل آئینه‌ها اعتنا بکنم؟

شمیم تو در کوچه پیچد اگر می‌کنم بخدا دست و پا را گم
بیا تا گم دست و پا و برایت حکایت از این ماجرا بکنم

چرا باید غیر تو بر من وا کند آغوش ای سراپا گل
که از دستم برنمی‌آید غیر آغوشت اشتها بکنم

نهان از من می‌کنی ابرو زیر گیسویت ترست‌است از این
اشاراتش را مبادا من بر کس و ناکس بر ملا بکنم؟

نبینی از من جفا هرگز نازنین آنی خاطرم جمع است
وفاداری می‌پسندد تا دلبرم از من کی جفا بکنم؟

طمع دارم حظ بَرم حظ از شوخی چشمت آن به آن جانا
تمنّامندم که با چشمت صبح و شب جانانه صفا بکنم