دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

مثنوی اربعین

چو سرو کاشمر پوییده بینم، این چه آشوب است؟!
که ایران سر به سر تا کربلا اینگونه رهکوب است

چو صد سوگِ سیاووشان چه داغی بر جگر داریم
به سربازی مباهات است، شرما گر که سر داریم

چهل شب ماتم خونین دلان در صبح پیچیدیم
چهل منزل به آب آبله از پای، روبیدیم

چهل کرباسِ خورشیدِ پسین را در شفق شستیم
نشان راهبر در خیزران راهها جستیم

به خاک حلّه آهاریم یاقوت خراسان را
شرف بندیم بر جان گُهر بوی شهیدان را

سِزَد آهخته تیغان را به‌ فرق خود فرود آریم
به حکم عشق، شکّ 《بِن صُرد》ها در رکود آریم

که ما دیوانگان حضرت عشقیم و فرضی نیست
هَلا با عاقلانِ مُحتَرِز زین پایه عرضی نیست

فروشویید زنگار خِرَد از جان محتاطان
برافتد بلکه استدلال، از آن کهنه اغلاطان

نماد آدمیّت مُسلِمِ رقصیده بر دار است
نمود نیک پندار است و گفتار است و کردار است

به مژگان، مجلس سالار را رُفتید اگر، مَردید!
مرام مردمی در جای دیگر نیست برگردید!

بجز در آستان او مرام پاکبازی نیست
سراب است آنچه میخوانند یا پندار است و بازی؟ چیست؟!

حسین است آنکه خلقت ریزه خوارِ خانمان از اوست
کهنسال ازل گر جلوه ای دارد جوان از اوست

به درگاهش سزد تا سینه مالان در غل و زنجیر
کَشاکَش رفت تا افتادگی آریم در تقریر

چنان دامن کشان گسترده اند آن خوان یغما را
که بخشایش بَیوسد قاتلش! ننگا مبادا را!

زهی در سایبان گنبدش زنهارمان بادا
نم اشکی مگر سیلِ گنه بَردارمان بادا

بَلمْ آسیمه ی تَیه جزاییم و در آن بلوا
مگر دریای مهرش عاقبت ما را کند رستا

---

---

   تاریخ ارسال  :   1402/5/28 در ساعت : 20:28:27   |  تعداد مشاهده این شعر :  138

---

---