می لرزد از طغیان نامردی این طفل در بُهتی ملال آور
در جنگِ چندش آور دنیا در بی امان آبادِ پهناور
 
انگار گوش آسمان ها کر، انگار چشم هرزِ دنیا کور
غاصب چرا مشغول قصابی است در غزه ی مظلوم بی یاور؟
 
می پژمرند این گونه در آتش گلهای باغستانِ در عسرت
در برگ ریز این ستمکاری در انزوای مردی و باور
 
این ناله ها را می ­توان نشنید؟ این روزها را می توان طی کرد؟
ای شرم بر ایمانِ این مردم ای ننگ بر انسان ناداور
( رضا محمدصالحی)