دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

کاش باران گرد غم را می زدود از سینه ها

کاش باران گرد غم را می زدود از سینه ها
با نسیمی شسته می شد از دل ما کینه ها

کاش در دنیای فانی ردّی از آتش نبود
آتش افروزی در این دنیای وانفسا چه سود

عدّه ای چون گرگ وحشی روز و شب دیوانه وار
خون به دلها می کنند از هر طرف در این  دیار

غنچه ها را ناجوانمردانه بی سر می کنند
یاسها را در هجوم باد پرپر می کنند

با تبر بر پیکر بی جان گلها می زنند
سرو و شمشاد و صنوبرهایمان را می کنند

عدّه ای محصول مردم را به یغما می برند
نیمه شب چون گرگ وحشی سینه ها را می درند

یکّه تازی بس فراوان است با اسب چموش
پندها را هیچکس دیگر نمی گیرد به گوش

حرف حق را آنکه از فرزانگان بهتر شنید
راه و رسم دلبری در کار او آمد پدید

هر چه از اهل خرد کمتر بیاموزیم ما
بیشتر در شعله های خشم می سوزیم ما

پرچم صلح و صفا را هر کسی گیرد به سر
خواب راحت می کند در خانه ی خود بیشتر

ای که می خواهی شوی دور از غم و رنج و عذاب
مثل خورشید درخشان باش و در عالم بتاب

سینه ها را باید از آلودگی ها پاک کرد
عقده ها را کشت و یکجا در بیابان خاک کرد

#مهدی_سیدحسینی
@sheroshirini055
۲۸ / ۷ / ۱۴۰۲

---

---

   تاریخ ارسال  :   1402/7/14 در ساعت : 0:25:47   |  تعداد مشاهده این شعر :  74

---

---