آسوده خاطرم که تو در خاطر منيگر تاج مي‌فرستي و گر تيغ ميزنياي چشم عقل خيره در اوصاف روي توچون مرغ شب که هيچ نبيند به روشنيشهري به تيغ غمزه خون خوار و لعل لبمجروح مي‌کني و نمک ميپراکنيما خوشه چين خرمن اصحاب دولتيمباري نگه کن اي که خداوند خرمنيگيرم که برکني دل سنگين ز مهر منمهر از دلم چگونه تواني که برکنيحکم آن توست اگر بکشي بي‌گنه وليکعهد وفاي دوست نشايد که بشکنياين عشق را زوال نباشد به حکم آنکما پاک ديده‌ايم و تو پاکيزه دامنياز من گمان مبر که بيايد خلاف دوستور متفق شوند جهاني به دشمنيخواهي که دل به کس ندهي ديده‌ها بدوزپيکان چرخ را سپري باشد آهنيبا مدعي بگوي که ما خود شکستهايممحتاج نيست پنجه که با ما درافکنيسعدي چو سروري نتوان کرد لازمستبا سخت بازوان به ضرورت فروتني
