ما گدايان خيل سلطانيمشهربند هواي جانانيمبنده را نام خويشتن نبودهر چه ما را لقب دهند آنيمگر برانند و گر ببخشايندره به جاي دگر نميدانيمچون دلارام مي‌زند شمشيرسر ببازيم و رخ نگردانيمدوستان در هواي صحبت يارزر فشانند و ما سر افشانيممر خداوند عقل و دانش راعيب ما گو مکن که نادانيمهر گلي نو که در جهان آيدما به عشقش هزاردستانيمتنگ چشمان نظر به ميوه کنندما تماشاکنان بستانيمتو به سيماي شخص مينگريما در آثار صنع حيرانيمهر چه گفتيم جز حکايت دوستدر همه عمر از آن پشيمانيمسعديا بي وجود صحبت يارهمه عالم به هيچ نستانيمترک جان عزيز بتوان گفتترک يار عزيز نتوانيم
