سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زدبه دست مرحمت يارم در اميدواران زدچو پيش صبح روشن شد که حال مهر گردون چيستبرآمد خنده خوش بر غرور کامگاران زدنگارم دوش در مجلس به عزم رقص چون برخاستگره بگشود از ابرو و بر دل‌هاي ياران زدمن از رنگ صلاح آن دم به خون دل بشستم دستکه چشم باده پيمايش صلا بر هوشياران زدکدام آهن دلش آموخت اين آيين عياريکز اول چون برون آمد ره شب زنده داران زدخيال شهسواري پخت و شد ناگه دل مسکينخداوندا نگه دارش که بر قلب سواران زددر آب و رنگ رخسارش چه جان داديم و خون خورديمچو نقشش دست داد اول رقم بر جان سپاران زدمنش با خرقه پشمين کجا اندر کمند آرمزره مويي که مژگانش ره خنجرگزاران زدشهنشاه مظفر فر شجاع ملک و دين منصورکه جود بي‌دريغش خنده بر ابر بهاران زداز آن ساعت که جام مي به دست او مشرف شدزمانه ساغر شادي به ياد ميگساران زدز شمشير سرافشانش ظفر آن روز بدرخشيدکه چون خورشيد انجم سوز تنها بر هزاران زددوام عمر و ملک او بخواه از لطف حق اي دلکه چرخ اين سکه دولت به دور روزگاران زدنظر بر قرعه توفيق و يمن دولت شاه استبده کام دل حافظ که فال بختياران زد
