دو يار زيرک و از باده کهن دومنيفراغتي و کتابي و گوشه چمنيمن اين مقام به دنيا و آخرت ندهماگر چه در پي ام افتند هر دم انجمنيهر آن که کنج قناعت به گنج دنيا دادفروخت يوسف مصري به کمترين ثمنيبيا که رونق اين کارخانه کم نشودبه زهد همچو تويي يا به فسق همچو منيز تندباد حوادث نمي‌توان ديدندر اين چمن که گلي بوده است يا سمنيببين در آينه جام نقش بندي غيبکه کس به ياد ندارد چنين عجب زمنياز اين سموم که بر طرف بوستان بگذشتعجب که بوي گلي هست و رنگ نسترنيبه صبر کوش تو اي دل که حق رها نکندچنين عزيز نگيني به دست اهرمنيمزاج دهر تبه شد در اين بلا حافظکجاست فکر حکيمي و راي برهمني
