ساقيا برخيز و درده جام راخاک بر سر کن غم ايام راساغر مي بر کفم نه تا ز بربرکشم اين دلق ازرق فام راگر چه بدناميست نزد عاقلانما نمي‌خواهيم ننگ و نام راباده درده چند از اين باد غرورخاک بر سر نفس نافرجام رادود آه سينه? نالان منسوخت اين افسردگان خام رامحرم راز دل شيداي خودکس نمي‌بينم ز خاص و عام رابا دلارامي مرا خاطر خوش استکز دلم يک باره برد آرام راننگرد ديگر به سرو اندر چمنهر که ديد آن سرو سيم اندام راصبر کن حافظ به سختي روز و شبعاقبت روزي بيابي کام را
