منم که گوشه ميخانه خانقاه من استدعاي پير مغان ورد صبحگاه من استگرم ترانه چنگ صبوح نيست چه باکنواي من به سحر آه عذرخواه من استز پادشاه و گدا فارغم بحمداللهگداي خاک در دوست پادشاه من استغرض ز مسجد و ميخانه‌ام وصال شماستجز اين خيال ندارم خدا گواه من استمگر به تيغ اجل خيمه برکنم ور نيرميدن از در دولت نه رسم و راه من استاز آن زمان که بر اين آستان نهادم رويفراز مسند خورشيد تکيه گاه من استگناه اگر چه نبود اختيار ما حافظتو در طريق ادب باش و گو گناه من است
