دارم اميد عاطفتي از جانب دوستکردم جنايتي و اميدم به عفو اوستدانم که بگذرد ز سر جرم من که اوگر چه پريوش است وليکن فرشته خوستچندان گريستم که هر کس که برگذشتدر اشک ما چو ديد روان گفت کاين چه جوستهيچ است آن دهان و نبينم از او نشانموي است آن ميان و ندانم که آن چه موستدارم عجب ز نقش خيالش که چون نرفتاز ديده‌ام که دم به دمش کار شست و شوستبي گفت و گوي زلف تو دل را هميکشدبا زلف دلکش تو که را روي گفت و گوستعمريست تا ز زلف تو بويي شنيدهامزان بوي در مشام دل من هنوز بوستحافظ بد است حال پريشان تو وليبر بوي زلف يار پريشانيت نکوست
