من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرملطفها مي‌کني اي خاک درت تاج سرمدلبرا بنده نوازيت که آموخت بگوکه من اين ظن به رقيبان تو هرگز نبرمهمتم بدرقه راه کن اي طاير قدسکه دراز است ره مقصد و من نوسفرماي نسيم سحري بندگي من برسانکه فراموش مکن وقت دعاي سحرمخرم آن روز کز اين مرحله بربندم بارو از سر کوي تو پرسند رفيقان خبرمحافظا شايد اگر در طلب گوهر وصلديده دريا کنم از اشک و در او غوطه خورمپايه نظم بلند است و جهان گير بگوتا کند پادشه بحر دهان پرگهرم
