به یاد خنده ی چشمان پدرم!

آنقدر ساده بودی

که ساده گرفتم ات

و چقدر ساده و زود

از دست دادم ات.

اکنون لباس خاکی ات

که بر دماوند باورم ــ در باد می رقصد ــ

بوی دست های حماسه ات را

در سادگی لحظه های زخمی نگاه ام

می پراکند.

تاک خسته ی گوشه ی حیاط

شراب بامداد چشم تو را

دوباره در بازوان اندیشه ی خود تخمیر می کند

و صدای بال فرشتگان در فضای خانه می پیچد

که برای نوشیدن و سرمستی

تا پشت پرچین باغ همسایه صف کشیده اند.

لابلای خاطرات سادگی ات از جنگ

چندین و چند رشته گاز موذی اعصاب

پنهان شده بودند

بعدها بود که دانستم

پرونده ی شیمیایی شدن ات را

خودخواسته گم کرده ای

همان طور که خودت را در خدا.

خورشید برای نوشیدن بال بال می زند

دست می برم در لابلای خاطرات سادگی ات

و صف ستارگان را از انگور نگاه ات

سیراب می سازم

اما خودم

هر روز دیدارت را

تشنه تر می شوم.

                    هفتم تیرماه نود و دو