“گرچه گاهی نظرم مثل شما نیست عزیز!
راهم از راه شما نیز جدا نیست عزیز!”

شعرهای تو گواه اند که قصدت پاک است
سخنت ذکر تسلای دل غمناک است

سخنت واژه به واژه، فورانی ست عظیم
و نگاهت به لبِ آتشیِ افلاک است

آن که پاک است که از نقد کسی باکش نیست
شادم از این که سمندِ سخنت چالاک است

شیربانگی که در آهنگِ خروشانت هست
انعکاسِ تپشِ یکدله ای بی باک است

تاکِ پاک ای که به تو هر که، خیالی دارد
مطمئن ام که دل پاک تو، از این خاک است

رنج را دیده و از درد، به تنگ آمده ای
دلت از این همه پیمان شکنی، صد چاک است

و دمت گرم که نیلوفرِ این مرداب ای
و دلت خوش که سرت شعشعه ی ادراک است

” و به آزادگی ات ای نفسِ پاک! درود.”

(سه گلشن: آغازگر+ بدنه+ پایانبخش،
با حد اکثر تنوع در هر بخش)