گفتی سکوت را بشکنم و آنوقت
باید که بشنوی ز لبم: مادر
این آخرین شکستنی­ات شد،
دنیای غصّه، غصّه­ی بی آخر
 
مادر سکوت ِ روز و شبم را مُرد
در هق هق ِ مداوم و آهسته
مادر که رفت روز و شبم یعنی:
یک انجماد ِ ممتد و پیوسته
 
سردم، شبیه سنگ ِ مزارت سرد
افتاده ام به پای مزارت زرد
پاییز زرد ِ زرد و زمستان زرد
رفتی و بی تو باغ و بهارت زرد
 
قلبم گل ِگلایل ِ بی رنگی­ست
که پای خاک ِ سرد ِ تو جان داده
قلبی که روی سنگ تو حک کردم
قلب ِ مرا گرفته / تکان داده
 
تقدیر ِ من همیشه همین بوده
در ازدحام ِ مرگ و فراموشی
عادت به روزهای پر از تشویش
عادت به لحظه لحظه­ی خاموشی
 
هر پنج شنبه چشم ِ تو در راه است
در یک بهشت ِ گمشده­ی مغموم
هر وعده در کنار تو می آیم
با شمع و عود و یک گل پر مفهوم
 
قرآن و رحل و مهر ِ نمازت را
با بغض روی خاک ِ تو می چینم
این مهر بوی روی تو را دارد
بعد از خدا تو مذهب و آیینم
 
مادر خدای عشق، خدای درد
دنیا همیشه پیش ِ تو کم آورد
گرچه نبوده در خور و در شأنت
بگذر از این قصور، به من برگرد
 
این پنج شنبه حال بدی دارم
وقتی که دیدن ِ تو میسّر نیست
گل های روی خاک تو می فهمند
پژمرده­گی ِ لحظه­ی "مادر نیست"


سراینده:آمنه نقدی پور