همه ی ما تن خسته ای داریم. همه ی ما هزار هزار از نای شکسته، به خون نشسته ایم. اندوه و دل تنگی، تکه ای دوخته به تن مان بوده است. و گاهی در میان هزار چراغ شهر، به چشم یک رهگذر غریب هم دیده نشده ایم.

همه ی ما در درون شمعی را به یاد مرگ تمام خاطرات، روشن می کنیم. تا با تمام خیال بافی ها، پیراهنی برای تن خسته یمان شود.

همه ی ما بارها، با بغضی بی جان حتی با صدای دوره گردی آن سوی پنجره، اشکی را تجربه کرده ایم.

اما...

در میان این خستگی ها، نگاهی کام لحظه‌های گس تو را، مهربانی می کند. نگاهی شبیه یک غزل، آرامش را برای تو می خواند.

و پشت پلک های بی خواب، دوستی آشناتر همه ی عشقش را برای تو تاب می دهد.

نازنین من!

درست است گاهی در اوج شکستن، بغضی می بارد. اما بی انصافی ست در میان نفس های بریده، نسیمی شبیه صبر که بر جانت امید می شود را فراموش کرد.

دوستت دارم"خدای من"، دوست همیشه آشنا


#رضا_روستا_نثر_واژه های_احساس