الهی
مرا ببخش ، که به عزّت و جلالت با گریه ها و ناله هایم خوابِ هزار هزار آسمان را پریشان و آشفته می کنم و آنقدر در امتدادِ ستارگان و نگارهایِ فرح بخشِ فصل هایت می نشینم و فریاد می زنم تا همه یِ عالم بفهمند من همان بنده یِ گنهکاری هستم که در بارگاهت منتظری سرگردانم و هیچ مولا و سرپرستی جز تو ندارم ، چون در این شبِ تاریک و بیمناک ، و بیابانِ ترسناک ، گرگ ها به من خیره شده اند تا هویّتم را دیده و مرا چون طعمه ای انگاشته و انشقاقِ سرخ و دردهایِ مسلّط بر من را بنگرند و شکارم کنند

 

م جعفری