ای نازنین گهر که به رفتن کنی تو ناز
دل ها بری ز عقل تو داری به ما نیاز

گر ناز تو نبود نیازی نداشتیم
واجب شود به جسم بسوزیم و روح ساز

قدت به قامت است و قیامت کند ولی
در روز ربّکم ببریدند قبای ناز

شیطان که بر وجود تو دوزخ خرید حُسن
زر دید خالص و به حسادت شود گداز

شمعی که سوز دارد و پروانه سوزناک
تو نور شمع راه منی ای سفیر راز

دل چون نیازمند طوافت شده خوشی
حاجی شده نرفته به کعبه تو در حجاز

از دور عاشقش شد و پیغمبر عاشقش
دین چیست صحبت خط راز است و دیده باز

در مکتبی که طالب یار این چنین بود
در خط دوست گردد و گیرد از او جواز

والی چو حافظ از خم می خورد و کف زنان
راهی رود درش نشود جز هوا و آز

ولی اله بایبوردی