او گذر کرد از من و با غمزه ای خندید  و رفت 

شه خرامان جام بر کف لمحه ای بگزید و رفت

گشته  روشن خلوت من وز قدوم آسمان

او چو  خورشید فلق بر جان و دل تابید و رفت

در تمنای  حضورش زاری دل دم به دم

شاخه تاب دلم از بیخ و بن  برچید و رفت

نرگسش دینم  به باد و ره دل  شد  میکده

خرقه  بر دوشش  ولی  از مستی  ام  پرسید و رفت

وعده گاه  عاشقان  گر کعبه  قلب  منیب

او چو پروانه  به دور  شمع  دل گردید و رفت

در سویدای  وجودم  نوری از عرش آمد  او 

همچو  باران  بهاری  بر دلم  بارید  و رفت

دوش در صحرا چو آمد  قوس رنگینش کمان

آذرخشی  شد جلی  ، مرآت  هم  بالید رفت

شعر از علی تن پوشان (مرآت)