تقدیم به خاک پای شهید حسین پورجعفری؛ به امید نگاهی

حسین پورجعفری عضو سپاه قدس و از جانبازان هشت سال دفاع مقدس، بیش از ۳۰ سال همراه حاج قاسم سلیمانی گام برداشت و سرانجام در کنار فرمانده خود بامداد جمعه ۱۳ دی ماه ۱۳۹۸ در حمله تروریستی فرودگاه بغداد به شهادت رسید. همرزمانِ شهید حسین پورجعفری از او به عنوان محرم ترین فرد به سردار سلیمانی یاد می‌کنند.

به سر سلامتی کاروان مهجوران
رسید مردی از تیره ی سلحشوران

نگاه همسفران را به عشق عادت داد
اراده های پلاسیده را طراوت داد

برای رد شدن خلق خویش را پل کرد
میان قطعه ی گمنام ها شبی گل گرد

کدام گل که گلستان ضمیمه ی خود داشت
چهل بهار درخشان ضمیمه ی خود داشت

پیاله کرد همی جرعه جرعه جیحون را
میان میکده سی سال چشم میگون را

خراب "دیده ی بیمار" حاذقی شده بود
که کشته مرده ی بحر حقایقی شده بود

میان قافله ی وصل رهسپاری کرد
پیاده گردید از خویشتن، سواری کرد

نگاه مرد دگر عین آسمان شده بود
که متصل به افق های بی کران شده بود

میان درد به چون و چرا نمی افتاد
که از لبش "به امید خدا" نمی افتاد

میان زمزمه ها در سکوت ممتد بود
همان دهان که به کتمان سِر زبانزد بود

اگر چه دستش در جنگ گُرد افکن بود
به ظرف شستن بعد از غذا مزیّن بود

نداشت میل تجلی، به رنگ مردم شد
اگر که در پس "مسئول دفتری" گم شد

میان گود دمی لحن عاجزانه نشد
که جان شعله ورش خاک سردخانه نشد^۱

ادامه یافت جهان با تکان انگشتش
اگر که در دهه ی شصت جاودانه نشد^۲

میان خاک ولی غرق آسمانها بود
میان خاک زمین گیر آب و دانه نشد

دل گواه به صدقش ندید آفت را
چنان معاهده منسوخ موریانه نشد

شبیه کوه بلند و شبیه بحر عمیق
اگر چه درک در این دوره و زمانه نشد

و عاقلانه نوشتم ولی نمی بینم
در این مکاشفه بیتی که عاشقانه نشد

به دور آیه ی پروردگار می گردید
به دور آینه پروانه وار می گردید

حسین یار وفادار حاج قاسم بود
حسین میثم تمّار حاج قاسم بود

میان معرکه ها یک تنه چو گُردان بود
حسین هنگ^۳ خبردار حاج قاسم بود

کدام ظرفیتی تاب اینچنینی داشت
حسین مخزن الاسرار حاج قاسم بود

مدام وضعیت جنگ را رصد می کرد
حسین دیده ی بیدار حاج قاسم بود

حسین نام ابالفضل را تداعی کرد
حسین نام علمدار حاج قاسم بود

نگاه مرد دگر عین آسمان شده بود
که متصل به افق های بی کران شده بود

اگر چه راه، خطر داشت، چشم اما بست
دو دختر و دو پسر داشت، چشم اما بست

به شانه هیبتی از کوله بار را آویخت
اگر چه درد کمر^۴ داشت، چشم اما بست

درست موسم شیرین زبانی نوه ها
چقدر میل شکر داشت... چشم اما بست

برای دم به دم زندگی در این دنیا
چه فکرها که به سر داشت، چشم اما بست

به اتفاق دل و دین به قتلگاه آمد
از اتفاق خبر داشت، چشم اما بست

دعای صبح دلان مستجاب بالا رفت
سحر به دنیا آمد سحر ز دنیا رفت
#مهرداد_مهرابی
فروردین۱۴۰۰

۱،۲. در سال ۱۳۶۴ از ناحیه کمر مجروح شد، طوری که به نظر رسید ایشان به شهادت رسیده است ولی داخل سردخانه با تکان دادن دستش متوجه می‌شوند که زنده است و به یکی از بیمارستان‌های شیراز منتقل می‌شود.
۳. واحدی در ارتش، مرکب از سه گُردان.
۴. همسر شهید: مدتی بود که کمرش درد می‌کرد و غذایش را روی میز می‌خورد. (در حالات روزهای آخر)