يكی نبود...یكی بود ؛  مثل من یا تو...

همیشه فاصله ای هست...بین  من با تو...

میان همهمه هایی؛ كه خسته از وهمند؛

{همیشه فاصله ای هست} ...را نمی فهمند؛

كسی شكست میان دو تای پنجره اش

كسی گذشت ؛ از اقرار؛ لای پنجره اش

نشست پای خیالت ؛ كنار پرده ی رنگ

شكست بازوی خود را میان مصحف و چنگ

كسی كه رمز نگاه تو را نمی فهمید

كه بی بهانه به هر گریه ی تو می خندید؛

قلم به بوم تو می زد كه رنگ بردارد؛

قدم به كوی تو می زد كه سنگ بردارد...

رسید؛ پای پیاده به جاده های شلوغ

گذشت از همه ی وعده های پوچ و دروغ...

خیال عشق تو او را كشاند؛  تا لب  تب

و سوخت مثل چراغی كنار جاده ی شب

به این امید كه شاید دوباره برگردی؛

تو صبح زود ...ازین كوچه  هم گذر كردی...

زمان گذشت؛ و چشمان پنجره خوابید

نمی رسیم بهم ؛ در سراب این تردید

تمام شهر ؛ به جز چشم خیس من خواب است

همیشه فاصله ای بین تشنه و  آب است...

...

صبح(راشین گوهرشاهی- هفتم اسفند 1390)

 طرح از راشين گوهرشاهي:1389