همیشه پای دیدن ِتو، که بود. عقربه ها تنبل می شدند.

و خنده دارتر...

گاهی برای یک سلام ساده، یک دوستت دارم، یک دستت را گرفتن، زمان هم فراموشی می گرفت.

کاش می شد به ماهی ها یاد داد: آب دروغ بزرگی ست! عشق را که فهمیده باشند. در دل خاک هم می توانند نفس بکشند.

حالا حق می دهی، تو را ساده ی ساده، بی منت زمان و مکان دوست بدارم.

و در آخر...نازنین من!

دوست داشتن را می بایست از گل های شمعدانی آموخت. لب پنجره می نشینند و می دانند: ابر و باران رهگذرانی بیش نیستند. و آرزوها را از آفتاب زندگی بخش می چینند.

#رضا_روستا_نثر_واژه_های_احساس