تقدیم به زادگاه ام:



رویِ تاریخِ شهر من، تا ریخت

آسمان، موجِ اتفاقاتش

گاه باران به مزرعه بارید

گاهی از غیب می رسید آتش



ما پر از اتفاقِ خوب و بد

ما پر از قصرهای ویرانیم

زیرِ بارانِ آب یا آتش
تا ابد، مثلِ مرد می مانیم



رودِمان را اگر چه دزدیدند

دل به خورشید می دهم مِن بعد

راد، بشکوه، ایستا، نستوه

دستِ رد می زنم به غم مِن بعد



انقلاب است و شهر بنزین را

می کند با فتیله در بطری

جنگ می آید و همین کوچه

می خورد بمب! بمبِ نُه متری



بمبِ بعدی دوازده متر است

کوچه اما، نهایتا شش متر

دختری پشت میزِ خیاطی

پارچه، نخ، جنازه، خون، کِش، متر



ما پر از اتفاقِ خوب و بد

پر زِ تقویم های خاکستر

پدر از جبهه بر نمی گردد

خب، طبیعی ست بشکند مادر



تن به این رودخانه باید زد، باید آبی شوم که سلولم

بشکند، بغضِ انجمادش را، در قبالت هنوز مسئولم

من برایت هنوز می جنگم، من برایت هنوز می میرم

من که کاری نکرده ام جانم، من نباشم. تو باش، دزفولم

شهرِ رزهای سرخ؛ روی قبر، پایداری، دفاع، موشک، صبر

فکر کن ما شعار می دادیم. فکر کن من به ” هیج ” مشغولم

« وَند، اما به پا کَنِشتُم جنگ، نَمگُرختُم الف اگر دسفیل

دونَه آیا جنابِ تِهرونی، معنیِ: “دا”، “گُلُم”، “وِری رولَم”؟»



در قبالت هنوز مسئولم

من نباشم. تو باش دزفولم

فکر کن؛ من به “هیچ” مشغولم

“دا”، “وِری دا”، “گُلُم”، “وِری رولَم”



ما درختیم، باد می داند

ایستادیم، تا وطن باشد

ایستادیم و نیز می مانیم

مَرد باید که با وطن باشد…



یکم خرداد نود



————————

پیوست:

- این که قالبِ شعر چه شد، خودم هم نمی دانم. چهارپاره بود و یک غزل به آن وراد شد، یا مثنوی و غزل؟ نمی دانم. پیش آمد…

www.oghianus.com