دیدی ای دل که تو بازهمچو خسی درمیقات
کی توانستی کشی یک نفسی درمیقات
دست وپاگم شد وجانت به لب آمد چنان
خشک گشتی وسکوت ازجرسی درمیقات
تومگرآن نبودی که زدی لاف مراد
ازمیان همه خلق، یک توبسی درمیقات؟
لیک دیدی که چنان شاخ جوانت بشکست
تادگرهیچ نبینی نفسی ازهوسی درمیقات
بدنت لرزه براندام همی داد که بس
سربکش تا نکشد سرزکسی درمیقات
ساحل بحرنکن درهوس دیدن خود
موج دریا، شکند زان قفسی درمیقات
مصلح ازبهرخدا بس کن وشرمنده نساز
من همانم که توگفتی، تو خسی درمیقات
 
خوابگاه دانشگاه تهران
5 ثور 92