«هوالمحبوب»

 
گاهي كه مشكلي، گِرِهي، كارِ من گرفت...
هرگاه سازِ باغ، صدايِ زَغَن گرفت...
سيلابِ حادثات به شهرِ امان رسيد...
باد خزان به سرو و گل و اين چمن گرفت...
هر بار، آسمانِ دلم پُر زِ ابر شد...
روحِ مرا، اسيرِ قفس، اهرمن گرفت...
هر وقت از طبيب، نشد دردِ من علاج...
هر دم كه ديده‌ام هوسِ پيرهن گرفت...
وقتي كه مضطرب، به سر يك دوراهي‌ام....
هرگاه زاد و توش سفر، راهزن گرفت...
عطرِ نگاهِ تو است كه حلّالِ مُشكل است
زان رو است، يا رضا(ع)، كه زبان اين سخن گرفت:
«اي آنكه خاك را به نظر كيميا كني!»
«آيا بود كه گوشه چشمي به ما كني؟»
اين ذكر و ياد تو است جهان شاد مي‌كند
ويرانه‌اي به نام دل آباد مي‌كند
عطر نسيم تو است كه در باغ و كوه و دشت
چون موم، منعطف، دل صياد مي‌كند
روحِ اسيرِ مانده به دام گناه را
ياد تو با اشارتي آزاد مي‌كند
آقا! قطار زائري‌ات هم چه با دلِ...
اين ريلِ آب‌ديدة فولاد مي‌كند
هر كس كه التماس دعا گفته را، رضا(ع) !
مأذونِ درگهت به زبان ياد مي‌كند
سربسته گويمت كه دل‌انگيزِ نام تو
آتش زده به عالم و بيداد مي‌كند
«اي آنكه خاك را به نظر كيميا كني!»
«آيا بود كه گوشه چشمي به ما كني؟»
«حُسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت»
امّا نه! موج هر صفت‌ات، بي‌كران گرفت
شمس‌الشموس! ماه خراسان! منير طوس!
از مقدم‌ات زمين و زمان باز جان گرفت
عطر بقيع با تو به اينجا كشيده شد
جايي كه خاك هم نَسَبِ آسمان گرفت
خورشيد بي‌غروب خراسان! علي‌الصباح
رو بر تو مي‌كنم كه توانم توان گرفت
خورشيد هم، چراغ حريمت شده است و ماه
تمثيل روي تو است كه شرح و بيان گرفت
«كي رفته‌اي ز دل كه تمنا كنم تو را؟
هيهات! از تو ديده مگر مي‌توان گرفت؟
«اي آنكه خاك را به نظر كيميا كني!»
«آيا بود كه گوشه چشمي به ما كني؟»
«خلوت‌گزيده را به تماشا چه حاجت است؟»
در كوي دوست گوشه‌نشيني، سعادت است
در خواب هم ببينم اگر آستان تو
بي‌شك سعادتي است كه بي‌قدر و غايت است
آواره را چه باك؟ پناهش حريم تو است
در آن حريم، خادمي‌ات عين عزت است
اي شاه بي‌بديل! همه شعر من توئي
مَدحِ تو فَخر و شاعري‌ات هم صدارت است
اين شاه‌بيت تو است: *«عذابِ خداي را
شرطِ امانِ خلقِ مُوَحّد، ولايت است»*
ما دل نهاده‌ايم، نه! آن را تو بُرده‌اي
اين صيد را، نگاه تو مولا! كفايت است
«اي آنكه خاك را به نظر كيميا كني!»
«آيا بود كه گوشه چشمي به ما كني؟»
تقدير مي‌شود به بَرِ خود نشاني‌ام؟
تا با تو گويم از غم و درد نهاني‌ام
با آن حريفِ مُدَّعيِ سخت ذوالفنون
كردم قُمار، با تو همه زندگاني‌ام
سر را چو گوي، بر سرِ كويَت نهادم و
بُردم دو نيمه را! چو پيري، جواني‌ام
آقا! در اين دقايقِ آخر، تو هم بخواه
پايان پذيرد اين همه آدينه‌باني‌ام!
اين آخرين مصاف، تو داني چه ديدني است
فتح است حاصل، آه از اين بي‌زباني‌ام
«يك دست جام باده و يك دست زلف يار»
از بزم عاشقي چه كنم گر براني‌ام؟
«اي آنكه خاك را به نظر كيميا كني!»
«آيا بود كه گوشه چشمي به ما كني؟»
ـــــــــــــــ
*اشاره‌اي است به حديث گرانمايه سلسله‌الذهب:
«كلمه لااله‌الاا... حصني، فمن دخل حصني امن من عذابي بشرطها و شروطها و انا من شروطها».
 

عليرضا علي‌سليماني
تهران- 26/07/1391 الي 29/07/1391
اول الي چهارم ذي‌الحجه 1433 ه . ق.
// «ابيات خانه 4 در تاريخ 28/07/1391 در قطار مشهد به تهران سروده شد.»