اوقاتمان تلخ است وقتی که تو پشت ابر ...
ما زیر طاق ِ ابرها ، بی طاقت و بی صبر –

داریم می باریم ، می باریم ، می باریم
داریم می میریم و می افتیم در هر قبر
 
وقتی بیایی چشم هایت را بچرخانی
حتی مسلمان می شود با دیدنت هر گبر
 
با بودنت لبخند حاکم می شود بر شهر
تا باز گیرد  اختیار ِ اشک را از جبر
 
با بودنت آغوش ها گرم است ؛ گرم و نرم
هم گُل کنار خار ، هم آهو کنار ببر
 
نقاشی ِ دنیا تو را کم دارد ای خورشید!
تنها تو را ، تنها تو را خورشید ِ پشت ِ ابر!
 

محمدرضا سلیمی

http://chardivarieejbari.blogfa.com