گفـــــــــــــت روزی مر مــرادی را مرید :

ای که هســــــــــــتی در دو عالم رو سپید

از بـــــــــــلایا آن کدامیـــــــــــــــن صعبتر

هســـــــــــــــت در عـــــالم بر ابناء البشر

گفـــــــــــــت او را آن مـــــــراد تـیز بین :

چشم بگــــــــــشا خود تو این را تیز ، بین

کز گـــــــــــــــــرانی فتنـــــه ای هرگز بتر

نیســــــــــــــت کان جانسوز باشد این قدر

از گـــــــــــــــرانی جــــان به لب می آیدت

محنــــــــــــــت و رنـــــج و تعب می آیدت

از گــــــــــــــرانی درد بـــــــی درمان شود

درد جســــــــــــــــم آدمــــــی در جان شود

وای از دردی کــــــــــــه در جان راه یافت

گــــــــــر نگـــــــــــردد در بساطت آه یافت

هـــــــــــــر که او آهـــــــی ندارد در بساط

در گُـــــــــــل گــــــــــرما نیـــــــابد انبساط

هــر کـــــــــــــه را از سینه آهی برنخاست

کی گـــــــــــــوارا باشــــد او را نان ماست

آه جـــــــــــــان را می گــــدازد چون حدید

بالأخــــــــــص آهــــــــی که باشد آن مدید

آه اکســــــــــــــیر روانبـخــــــــش است آه

تو چه پـــــــــــنداری که جانبخش است آه

از گـــــــــرانی سرگـــــــــــــرانی آیــــــدت

پیــــــــــری انــــــــــدر نوجـــــــوانی آیدت

از گـــــــرانی حــــــرص افـــزون می شود

عاقلـــــــی از حـــــــرص مجنون می شود

« کاســــــه ی چشـــــم حریصان پر نشد»

خر نشــــــد ســـــیر ار کــــه در آخور نشد

از گــــــــرانی پشــــــت مستضعف شکست

در عـــــــــوض سـرمایه داری گشت مست

از گـــــــرانی کــــــــم شـــود چون ازدواج

فســــــق افــــــزون گـــــــردد و یابد رواج

از گــــــرانـــی ارتـــــشاء مُـــــــد می شود

بی شــــــک و بــــــی ریب و لابد می شود

هــــــر که بــــــی پول است طفلک وای او

مانـــــــــــد در گـِـــــــل همچنان خر پای او

هــــــر که بی پول اســــــت بیچاره ست او

گــــــردنــــــش آمــــــاده ی دار اســــت او

هــــــر که گـــــــردن تــــــیز دارد بهر تیغ

کــــــی کــــــند او نالـــــه و افغان و جیغ ؟

از گـــــرانـــــی مُــــــسلمی گبـــــــری شود

میــــــش ، گـــرگی ، گربه ای ، ببری شود

از گـــــــرانی دیــــــــن نمـــــــاند اســــتوار

از گـــــرانی کـــــفر گـــــــردد کـــــامـــــکار

« لا معــــــاش » گفـــــت پیغــــــمبر از آن

تـــــا نمــــــانی غافــــل از هــــــر دو جهان

هر که بی پـــــول اســــت پولــش آرزوست

هـــــر کـــــه را پول اســـت دنیا مال اوست

چون که دنیـــــا مـــــزرعه ی أخراستـــــی

آخـــــرت هـــــم آن او شـــــد راســــــتی!!!

ایـــــن گــــــرانی می برد سوی « ربا » ت

« از ربــــــا افتـــــد وبـــــا انـــدر جهات »

نـــــرخ کـــــالا چـــــون کـــــه بالا می رود

خــــــاک عالــــــم بـــر ســــــر ما می رود

هــــــر که بیــــــکار اســـت بیمار است او

هـــــــر که بیمــــــار است بیــکار است او

هــــــر کــــــه بیمــــار است دارو جوید او

گـــــــر نیــــــابد از ره ســــــو جویــــد او

هــــــر که بیـــــکار اســـت دزدی می کند

منــــــــع سرقــــــــت دستمـــزدی می کند

هــــــر کـــــه را سرمـــــایه نبـود وای او

گـــــو نفـــــس نایـــــد دگـــــر از نــای او

گـــــر زغفلـــــت جامــــــه ی او چاک شد

او ز فقــــــر و فـــــاقه چــون خاشاک شد

شـــــاد باش ای پـــــول خوش سودای ما

ای تـــــوان و طــــــاقت مــــــا ، نــای ما

ای دوای نــــخـــــوت خـــــــــاتـــــون ما

ای تـــــو جالینـــــوس و افــــلاطـــون ما

زندگی چرخی است پولــــش چـون رکاب

یا که چون کشتی است پولـش همچو آب

چون که کشتی غرق و آب از سر گذشت

از تـــــو مانـَـــــد بر زبانهـــــا سرگذشت

پـــــول کـــــوخی را کنـــــد اول کــــلـوخ

بعـــــد از آن کـــــاخی بسـازد جـای کوخ

هــر کــــه بی درد است در کـاخ است او

هر کـــــه در کـــاخ است گستاخ است او

هـــــر که بـــــی درد اسـت درمانش کنید

درد را تـــــزریـــــق در جـانـــــــش کنید

هر کـــــه بی درد اســـــت بیمار است او

لاجـــــرم مـــــحـــــتاج تیمـــــار است او

ای خـــــــداوند کـــــــریــــــم کـــــارسـاز

سهـــــل بر ما خـــود تو این دشوار ساز