«دُرِّ نجف» تَبَلوُر اشک یتیم هاست
یادآور مرام امام کریم هاست
آقای ما امیر همه دل رحیم هاست
یک ذره از نم عرقش درشمیم هاست
حاذق‌ترین طبیب همه درد‌ها علیست
الگوی زندگی جوانمرد‌ها علیست
دارد فقط خدا خبراز ابتدای او
ای جان فدای قدرت خیبرگشای او
گفته سخن خدا به نبی باصدای او
کعبه دهان گشوده به مدح و ثنای او
کعبه فقط برای علی سینه چاک کرد
ذکرش دل سیاه مرا پاک پاک کرد
آه از دمی که رو کند او ذولفقار را
هوهوی تیغ تشنه لب بی‌قرار را
دشمن زترس می‌خرد عریان، فرار را
بس دیده حُجب دلبر دُل دُل سوار را
از انس و جن و حور و ملک دل ربوده است
استاد رزم حضرت عباس بوده است
کعبه اگرچه قبله ی ما تا به محشر است
اما طواف صحن نجف چیز دیگر است
شاعر بگو که حُبّ علی حج اکبراست
ماهرچه گفته‌ایم ازآن هم فرا‌تر است
هفت آسمان به قدرت بازوش متکیست
خیبر برای وصف علی چیزکوچکیست
درکش درون ذهن بشر جا نمی‌شود
مردی که جانشین رسول است تا ابد
وقت حفاظت از نبی الله جانزد
اصلأ برای کشتن عمروبن عبدود
جز او کسی سه مرتبه ازجاش پا نشد
جز مرتضی کسی سپر مصطفی نشد
قادر به درک منسب اوجبرئیل نیست
هرکس غلام قنبر اوشد ذلیل نیست
مستم مرا به غیر ضریحش دخیل نیست
نقش ضریح او به خدا بی‌دلیل نیست
بوی شراب لم یزلی را گرفته است
«تاکی» که دور قبرعلی را گرفته است
اصلاً «علی علی» دم باران نم نم است
تنها دلیل محکم خلق دو عالم است
مردن به پای او صدو ده بارهم کم است
بی‌خود نبوده اسم «علی» اسم اعظم است
بین صفات ناب خدا نیز منجلیست
گفتم علی خداست! ولی نه! خدا علیست!
گفتم که عاشقم ولی انگارفارغم
نالایقم اگرچه بگویند لایقم
بوی علی چرا نگرفته دقایقم؟
حالا چگونه من بنویسم که عاشقم؟!
باید دوباره دوره کنم این علاقه را
تاحس کنم کمی غم نهج البلاغه را...
(محسن کاویانی )