ساعت‌هاست كه گنجشك‌ها به آوازخواني مشغولند. قرار است خبر خوشي در جان جهان منتشر شود؛ خبري شيرين كه موجب آفرينش گل‌هاي لاله خواهد شد. خبري كه نخل‌هاي كهنسال وعده وقوعش را داده بودند.

ناگهان با شوق پنجره‌اي چوبي باز مي‌شود، فرشته‌اي رو به آسمان «كِل» مي‌كشد، صداي دلنواز موسيقي باد در كوچه‌هاي منتظر تكثير مي‌شود و رايحه‌اي خوش فضا را معطر مي‌كند.

آرامشي از جنس يك صبح بهشتي بر خانه علي(ع) و فاطمه(س) خيمه مي‌زند و صداي گريه شورانگيز نوزادي، لبخندي شگفت بر لب‌‌هاي رسول عشق و مهرباني مي‌نشاند.
زمين گاهواره مي‌شود براي نوزادي كه زيبايي‌اش به هيچ گلي مثال زدني نيست.
فرشته‌ها براي تبرك، بال‌هاي خويش را به گاهواره‌اش مي‌سايند و صداي زمزمه لاي لاي «ميكائيل» در فضاي خانه طنين مي‌اندازد.

اي سرخ‌ترين گل محمدي!
هر روز، روز تولد توست و هر گلداني محل رويش  نام عزیزت.
نخستين بار در روز تولد تو ، عشق ديده شد و كربلا پا گرفت؛ اما از آن روز، هر رودي كه بر خاك جريان يافت، سر به زير شد.

اي شگفت‌ترين انسان آفرينش!
هنوز بعد از هزار و چند سال، روز ميلادت كه مي‌شود شوقي شگرف در آسمان دل قد مي‌كشد و بهار دامن پر از شكوفه‌اش را بر سر مردم مي‌تكاند.

حالا آن سوتر را ببين!
هنوز بيرق نامت بر شانه‌هاي باد در اهتزاز است.