آهسته می‌آید صدا: انگشترم آن‌جاست!
این هم کمی از چفیه‌ام... بال و پرم آن‌جاست
 
یک تکّه از روح صدایم را زمین خورده‌ست
آن تکّة دیگر کنار سنگرم.... آن‌جاست
 
قرآن جیبی، قدری از پیراهنی خاکی
یک ساعت کهنه کنار دفترم آن‌جاست
 
پاهای طوفانی من دور از همند اما،
یک پای من اینجا و پای دیگرم آن‌جاست
 
دست و خشابی خالی و مشتی گره کرده
عکس امام و قطعه ای از باورم آنجاست
 
یک قمقمه، یک فین غواصی و یک لبخند
یک یادگاری از نگاه مادرم آن جاست
 
مهر نمازم لای شب بوها نمایان است
«یک چشمه، یک رود» از دو چشمان ترم آن‌جاست
 
حالا ببند آن چشم‌های نازنینت را
تا ننگری که استخوان پیکرم آن‌جاست