قرآن بر سر ماه

در قنوت بي تكلف يك شب قدر زاده شدم. در شب نزول مهرباني، شب فرود فرشتگان، شب بارش سلام هاي پي در پي و شب «خلصنا من نار.»

شبي كه به قدر هزاران شب، ارزشمند است.
شبي كه بايد «جوشن» به دست گرفت و از عمق جان، كلمه كلمه تو را صدا كرد.

چه شب شگفتي ست! وقتي آبشاري از نور، تا باغ سحرگاه، بر چشم هاي بيدار، جاري مي شود. وقتي فاصله زمين و آسمان آنقدر كوتاه مي شود كه نمي توان فرقي بينشان قائل شد.

وقتي نسيم بال زدن ملائك را مي توان احساس كرد...

چشم هاي نيمه باراني ام، سمت درختان باغچه مي چرخند، دست هاي درخت نارنج پر از شكوفه و شبنم است. قدر اين شب را گل شمعداني مي داند كه آسوده و آرام، چشم به دوردست دوخته است و بي تكلم راز و نیاز مي كند.

قدر اين شب را ماه مي داند كه قرآن بر سر، روي سجاده ابر نشسته است و شاعرانه نجوا مي كند:

تشنه ام اين رمضان تشنه تر از هر رمضاني
شب قدر آمده تا قدر دل خويش بداني

شايد اگر ستاره ها دانه هاي تسبيح من بودند، مي توانستم برخي از صفات تو را براي خودم بشمارم و زير لب زمزمه كنم:

اي رازدار پرده پوش!

چشمه قنوتم سرشار از نياز است و چشم هايم به خورشيد لطف و كرم ات خيره مانده است. احساس مي كنم به همه شب هاي پرستاره بدهكارم. به تمام آيينه ها مديونم. از روي همه گل هاي باغچه شرمگينم.

سر در خويش فرو بردن، گريستن در باد و رو به قبله عاشقي ايستادن را به من آموخته اي!

صبر يك پروانه را، در رهايي از پيله دلتنگي به من بياموز! و تهور يك پرستوي بي آشيان را در من برويان!

حالامن مانده ام و اين شب هاي رازناك قدر. هنوز از آسمان واژه هاي نوراني مي بارد...

فرشته ها زمين را قرق كرده اند...

... و من هنوز در معاني اين شب شگفت غوطه ورم.