تا رسانی به لبم نم نم بارانت را

ترسم از دست دهی رونق تهرانت را

شانه برشانه ی آتش به عطش بخشیدی

زیر آوار چُدن چشمه ی چشمانت را

ای نشانت تب آتش بنشاندن تا کی؟

شعله آشفته کند سعی پریشانت را

عشق یعنی بدهی آنچه که داری شاید

شاید از کف ندهی کافه ی ایمانت را

برسرِ سقف ِپُر از سازه ی دلتنگیها

گستراندی چه بجا سایه ی احسانت را

ازپس ِ آتش عاصی شده برمی آیی

تابفهمیم همه جرئت طوفانت را

اسکلت های فرو ریخته بر آمالت

نتواند که کند خم قد ایرانت را

دل به دریا زده هم پشت سرت جا مانَد

وقتی اینگونه به آتش زده ای جانت را

عشق پرواز تو را شوق پریدن آموخت

تا تداوم بدهی راه شهیدانت را