در کوچه باغ خاطر سبز اهالی اش
پیچیده عطرخاک و نسیم شمالی اش

دریای لطف و عاطفه و مهربانی است
آیینه ی بهشت ؛ قلوب زلالی اش
 
فصل نگاه مردم پاکش بهاری است
آوازه گشته شهر ؛ به نیکو خصالی اش
 
سرشار عطر اطلسی و یاس و رازقی است
دلهای پاک و عاشق از کینه خالی اش
 
یاقوت احمرست انارش به باغ عشق
اعجاز کبریاست در این خشکسالی اش
 
زاینده رودِ شوق و هنرهای دستی است
تلفیق رنگ عشق به رَجهای قالی اش
 
دارالقرار علم و هنر ؛ مهد عارفان
باشد همیشه نقطه ی اوج و تعالی اش
 
رنگین کمانِ فلسفه و فضل و حکمت است
گل کرده شهر ما به هنرهای عالی اش
 
شهر پر از تمدن و فرهنگ ؛ شهرضاست
زیباترین نشانه ؛ ظروف سفالی اش

مجتبی باقی