ماندم سر قرار و دلم بی قرار بود

چشمم به رفت و آمد کُند قطاربود
.
.

این ایستگاه پیر، به پایم نشسته چون

فهمیده بود مقصد ما انتظار بود
.
.

بر قبرهای بی کَسیِ خود گریستم

آن روز اولی که دلم تازه کار بود
.
.

کم کم به باورم گِرِهی کور می زدند

دیگر پناهگاه من آغوش دار بود
.
.

حتی سکوت آینه قد مرا شکست

این بی هویتی که اسیر غبار بود .‌
.

کم سو شد آسمان ستاره هبوط کرد

وقتی که درد قصه ی دنباله دار بود
.
.

در خاطرات عشق مرا بیش تر بخوان

این زن شهید زنده ی این روزگار بود

#زهرا_محمودى