شب می گذشت و دست قضا بر صلیب بود

مردی که از سلاله ی پاک و نجیب بود

آوای غربتی نفس دشت را برید

از تنگنای فاجعه ، دل نا شکیب بود

ابری سیاه دور زمین را احاطه کرد

گویی زمان بدون فرازو نشیب بود

ابری که از سخاوت باران ِ عاطفه ...

بر کامهای تشنه لبان بی نصیب بود

خورشید روی نیزه به آفاق می رسید

هفت آسمان شهید نگاهی غریب بود

خونآبه از قساوت تزویر می چکید

شمشیر را فغانه و اشک و لهیب بود

نفرین به  دست فاجعه ای که به خون کشید .....

خورشید عشق را که بدون رقیب بود

حالا به رغم پهنه ی خونین کربلا ...

شب باز می گذشت و حسابی عجیب بود

فردا دوباره دست دعا دارد آفتاب ....

بر گنبدی که پرتو ِ امن یجیب بود

21/4/1388

http://sabzevar-sher.persianblog.ir/