چشم را وا کرد از اول مثل آهوهای مست

 شعر می خواند وغزل می گفت از روز الست

 همنشین شبنم و ابریشم و یاقوت بود

 دور از چشم صدف در آسمان می برد دست

 آرزویش دیدن رنگین کمان و ابر ها

 کوله بارش را به سمت مقصد خورشید بست

 میهمان سفره ای از جنس اقیانوس شد

 کوه گردید و دو زانو پیش دریا ها نشست

 عشق را در ذهن خود با رنگ خون تفسیر کرد

 دور گردید از دورنگی های این دنیای پست

 تا ابد سر بند هایش پرچم این شهر شد

 اسمهای کوچه ها  نقش پلاکی که شکست

 عاقبت در گوش دل با لحن یک پروانه گفت:

  آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست