پروین اعتصامی
درآن عصری که دنیای زن ازظلمت لبالب بود
سپهرشعررا"پروین" یکی"رخشنده" کوکب بود
به مکتب خانه می رفت وصفا می دادمکتب را
چه شاگردی که درخردی شگفتی سازمکتب بود
به   فرزندش  پدر  آموخت   آداب  سخن گفتن
ادب شد وامدار او که بانویی  مودب بود
"بهار"شعربودو"شهریار" و همت" پروین"
ادابااین سه،شعر پارسی راحق مطلب بود
سروداوهرچه ازحکمت،بلندافتادوماناشد 
بنازم طبع پاکش راکه مطبوع مخاطب بود
درآن عصر ستم فریادمی زددردمردم را
زبان حال مردم،قطعه های نغزش اغلب بود
حلاوت  موج می زددرکلام روح افزایش
اگرچه جام عمرش نیز ازتلخی لبالب بود
پسندیدست ازآن پیرخرداشک یتیمش را  
که عکس روشنی ازروزگارظلمت وشب بود
نیابی واژه ای حتی خلاف حجب در شعرش
زبانش پاک بودوروح والایش مهذب  بود
خیالش راپی مضمون چنان هموارمی شد راه
که گفتی ابرهااورا یکی رهوار مرکب بود
اگر چه روزگار او را به سختی کرد آشفته
علیرغم پریشانی دل، لفظش مرتب بود
سخن کز دل برآیدلاجرم بردل نشیند ، کو
هرآنچه داشت در دل انعکاسش نیزبرلب بود 
چراغ شعر را افروخت بانوی ادب پروین
درآن عصری که دنیای زن ازظلمت لبالب بود
 
 
علی شهودی بستان آباد