رفته ام از خویش شاید گم شدم در بی قراری

رد پاٸی عاشقانه مانده از ما یادگاری

بی خودی  گهگاه شوری در دلم می ریزد و غم

می برد تا عشق ما را ، بگذرد عمر خماری

با خیالت خیره بر روی زمین ماندم و لیکن

آسمان تنها پناه دیده در چشم انتظاری

عاشقانه واژه ها در دفتر دل شعر می شد

خسته ام از ازدحام کاغذ و مُهرِ اداری

حرف حرف دفترم از لحظه های شوق پر شد

مانده بر دل حسرت این آرزوهای شعاری

گر چه سرشاراست یادت تا ابد در جان و در دل

صفحه های دفترم لبریز از این، شعرهای انتحاری

می روم از خویش و باید گم شوم در روشنایی

زندگی با عشق ما را می بَرَد تا رستگاری

      زهرا علی بابایی