اگر از باور افتادی مرا بگذار و بگذر
 میان راه، وا دادی مرا بگذار و بگذر
 
اگر بالت به سمت من ندارد شوق پرواز
 ندارد عیب و ایرادی مرا بگذار و بگذر
 
زمین دیمم و خو کرده با نامهربانی
تو ای رگبار خردادی مرا بگذار و بگذر
 
نشد جاری درون این ترَک ها جویبارت
فروپاشیده آبادی مرا بگذار و بگذر
 
خیال دشت را با ابر بی باران نکن خوش
تو یک امّید بربادی مرا بگذار و بگذر
 
من آن ریلم که در دشتی پر از اندوه مانده
قطاری تو! پر از شادی، مرا بگذار و بگذر
 
دلم اندازۀ دنیای تو تنگ است اما ...
نمانده نای فریادی مرا بگذار و بگذر
 

حسین وفا - اردیبهشت 1397