سروشی به نام در قطار تسلسل

 می رویم و نمی رسیم چرا؟/
بعد از این، باز، می رویم کجا؟/
می شتابیم و بیم بیم به ما/
در قطارِ تسلسل ایم سوار .//

سروشی به نام مدیون

 به تمنّای عشق، مدیون بود/
دوستدارِ جنونِ مجنون بود/
بی قرارِ تغزّلِ خون بود/
گلِ سرخ.//

 سروشی به نام فکر آنها فتاد

پدرانی همیشه شرمنده/
مادرانی ز حسرت، آکنده/
کودکانی غریبِ آینده/
فکر آنها فتاد/
برگشت.//


سروشی به نام نردبانِ جمهوری

 آن سرِ نردبانِ جمهوری/
 قله ی لا مکانِ جمهوری/
جانِ جمهوری/
پایه، پیدا نیست (پایه در این جا: کوهپایه/ پایه ی نردبان).//

سروش، قالبی جدید در شعر فارسی ست که تا حدود زیادی، جامع قالب های دوبیتی، رباعی و سه گانی ست.

(بر گرفته از کتاب سفیر شعر فارسی- محمدعلی رضاپور)