کنار امن ترا من نمی دهم به جهانی
تویی که حصن حصینی، پناه عالمیانی
 
تو آفتاب رفیع سپهر سلم و رضایی
که زیر سایه ی مهر تو آرمیده جهانی
 
اگر چو خضر بما عمر جادوانه ببخشند
نیرزد آنکه  نشینیم   بی ولای تو آنی
 
جوانی ام بفدای تو دلخوشم من از آن رو
که صرف راه تو کردم متاع عشق و جوانی
 
چه آستان رفیعی است آستان تو ای شاه 
که مانده خیره به نقشش همیشه دیده مانی
 
مه و ستاره  به گردت هماره گرم طوافند
تویی که شمس شموسی سراج روشن جانی
 
غبار زائر کوی تو کحل چشم ملائک
ملائکه بطواف تو گرم جامه درانی
 
درآن زمان ودرآن ازدحام ظلمت وشب بود
چراغ روشن روی تو آفتاب معانی
 
همیشه در همه احوال شاکرم بخدا من
گرم بمهر بخوانی، ورم بقهر برانی 
 
گره به کار دل من  فتاده از بد ایام
اشارتی که شود باز عقده های نهانی
 
 
غلام حلقه بگوش تو اند جمله شاهان
که شاه ملک ولایت امیر کون ومکانی
 
به مشهد آید و بیند بگو جلال  رضا را
هر آنکه  جوید از روضه بهشت نشانی
 
سزد زسعدی و حافظ دو بیت ناب بیارم 
که نیست در سخن  این دو بزرگ را کس ثانی
 
من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم
تو می‌روی به سلامت سلام من برسانی
 
یکیست ترکی و تازی در این معامله حافظ
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی
 
 
علی شهودی
۲۵ تیرماه ۱۳۹۸