تبریز ...

آهن به هم کوفتن بود...

همخوانی شهر و باران

شهری نیافتاده از پا...

در فصل تاریخ و طوفان

**

تبریز ای شهر عاشق!

 سارای افتاده در آب

ای خانه ی برفی من،

 آنسوی دروازه ی خواب

*

یکبار با دست طغیان،

 نابود شد بودهایت

ای بغض تو کوه ها و

 ای اشک تو رودهایت

*

اما تو سنگر گرفتی

پشت طلوع و غروبت

شلیک کردی به تاریخ

 با برنوی نقره کوبت

*

ای سینه ی سرخ ایران

 در قعر این بی زمانی

فریاد کن غیرتت را

 با خشم ستارخانی

*

مردان مرد قبیله

جان می دهد بودنت را

تاریخ بر سر گرفته

بیست و نهِ  بهمن ات را

*

شهر غزل، شهر آتش

روح خزان و بهاری

همخانه ی انقلاب و

هم کلبه ی شهریاری

*

حس می کنم شالی از شعر

 افتاده بر شانه ی من

گرم ام کن و شاعرم کن

تبریز من، خانه ی من


شاعر: ابراهیم قبله آرباطان