...و شاید علی (ع)  بارها سر در چاه تنهایی فرو می برد و اینچنین با حضرت فاطمه (س) درد دل می کرد.
 
ای کاش خبر داشتی از دربدری ها
از دربدری ها ی  من و بی خبری ها
 
ای فاطمه ! تنهاتر از آنم که بگویم...
بر من چه گذشت از غم بی بال و پری ها
 
انگار به تاوان گناهی که ندارم
در آتشی افتاده ام از خیره سری ها
 
دور از تو ، نفس در نفسِ چاه شدن ها
دردا ! غم پنهان چنین خون جگری ها
 
بوی تو هنوز از خَمِ این کوچه می آید
از کوچهء تنهایی و بی همسفری ها
 
مانند یتیمی که سر راه تو باشم...
در حق دلم ، کرده ای  ای زن ! پدری ها
 
ای کاش صدایم کنی از حنجره ء چاه
ای کاش خبر داشتی از  دربدری ها...