در این وطن تحصیل آب و نان سیاسی ست
از آسمان ، باریدن باران سیاسی ست

هر روز هفته نام و عنوانی گرفته
خرداد و تیر و بهمن و آبان سیاسی ست

وقتی که خواندم خاطرات هاشمی را
دیدم کتاب قصه و رمان سیاسی ست

در مجلسی شخص ظریفی این چنین گفت
وصل خلیج فارس بر سمنان سیاسی ست

دیگر نمانده چهره های ناب و اصلی
 گوش و دماغ و گونه و مژگان سیاسی ست

آوای جان بخش و نوای ربّنا هم
در هر زمان در کل این سامان سیاسی ست

در بستر سبز خلیج تا ابد فارس
هنگام و قشم و هرمز و لاوان سیاسی ست

 قطعی آب و برق و گاز و جیره بندی
در گرمی پرسوز تابستان سیاسی ست

اهواز و خرمشهر و آبادان کم آب ست
قطع مسیر آب خوزستان سیاسی ست

با زنده رود خشک و بی روح و طراوت
طرح خروج آب از استان سیاسی ست

 خط قطار و مترو و طرح مونوریل
در قم،سپاهان، مشهد و تهران سیاسی ست

ویروس منحوس کرونا را ببینید
حتی شیوعش از قم و ووهان سیاسی ست

اصلا همین شعری که بر کاغذ نشسته
روح غزل با واژه های آن سیاسی ست

بنشسته بر هر کوچه ای گَرد سیاست
دریا و خاک و معدن ایران سیاسی ست

بر شعر من گر چهره ات بر خنده وا گشت
حتی بدان خندیدن این سان سیاسی ست

مجتبی باقی