شیر، گیرِ کمین نمی مانَد/
دست در آستین نمی مانَد/
کاشغر، اهل چین نمی مانَد/
تا ابد، این چنین نمی مانَد/
عاقبت، مال ماست.//
 

قالب شعری سروش، دارای این ویژگی هاست(البته ممکن است در بعضی سروش ها، برخی از این موارد حذف شوند):
1- مربوط به هر دو شیوه ی شعر سنتی و نو (سروش، قالبی تلفیقی ست که گاهی به سبک سنتی و گاهی به سبک نو به کار می رود)
2-دارای از سه تا پنج (و گاهی بیش تر) مصراع(سنتی) یا لَخت (شعر نو)
3- بر وزن فاعلاتن مفاعلن فعلات، نیم وزن های مشابه ویا انشعابات مرتبط نیمایی آنها (این وزن به دلایل کارشناسانه ای که پیش تر توضیح داده شده، برگزیده شده است و با همه ی اینها سرایش سروش در سایر اوزان هم امکانپذیر است)
4- بدون قافیه مندی مصراع( یا لَخت) آخر در کنار قافیه مندی همه ویا بیش تر مصراع (لَخت) های دیگر
5- دارای قافیه ی درونی علاوه بر قافیه ی بیرونی
6- دارای پایانِ لفظیِ بسته (شعر، بطور کامل به پایان برسد و ناقص و نیاز به ادامه دار شدن نباشد)
7- دارای پایانِ معناییِ باز (شعر، چند بُعدی و تفسیر پذیر و باز باشد)
8- دارای تنوع پردازی در مسیرِ یگانگیِ شعر (شعر، پذیرنده ی مطالب بظاهر مختلف و متنوعی باشد که بطور کلی، مربوط به هم و در یک حوزه ی واحدند)
9- دارای پایان کوبشی (شعر، با ضربه ی معنایی، غافلگیرکنندگی و یا به شکلی فراتر از معمول قسمت های قبلی اش تمام شود)
10- پذیرنده ی انواع موضوعات و بسیاری از شیوه های پردازش و زاویه های دید
11- قالب سروش، گرایش زیادی به پردازش مَثَل ویا مَثَل گونه دارد و گاهی برخی مصراع های سروش، هریک به تنهایی مثل ویا مثل واره ای هستند
و بطور خلاصه:
قالب شعری سروش،
حدفاصل و جامعِ قالب های کوتاهی مثل دوبیتی، رباعی و سه گانی می باشد.